dag 1 "pech"

24 februari 2017 - Metz, Frankrijk

Kan de beste overkomen, maar daarover later meer. Het is dan echt zo ver, vrijdag de 24e, we gaan eindelijk weer vertrekken, deze keer met onze eigen camper. Rianne en ik staan te springen, super enthousiast over wat we nu weer mogen beleven, mooie plaatsen, bijzondere momenten, eventuele uitdagingen. Deze tak van de reis moet ongeveer 5 á 6 weken duren en zal ons brengen naar portugal. S ´morgens vroeg ons bed uit omdat we rond 10 uur op de weg willen zitten. Maar dat kunnen we natuurlijk niet doen zonder afscheid te nemen van onze ouders en ondertussen nog de groetjes meepakken van mijn lieve buren.

Onze planning blijkt perfect, want om 10 uur zitten we, afscheid genomen, water volgetankt en wel, in de camper en draaien de A7 op. Uit de speakers van onze camper klinkt Follow the sun, van xavier rud, dit is een beetje ons lijflied geworden sinds de laatste trip.

De rit gaat voorvarend en na een paar uurtjes rijden we Limburg uit en het land van onze zuiderburen binnen. Typerend veranderd het wegbeeld direct van lekker asfalt naar kuilen en hobbels, maar dat kan ons niet deren, we kachelen lekker door. Eigenlijk in no-time ontdekken we dat we Luxemburg al in zijn getrokken en beseffen we dat we nu toch echt van nederland weg lijken te komen. Grappig is dat vrienden van mij wedjes hadden gelegd of we nou voor zondag de 26e het land uit zouden zijn, want die voorspelden meer pech voor ons. Maar mooi niet! We are out of here!

Als we Frankrijk in rijden is het alweer een goede 5 uur verder en bepalen we waar we ongeveer willen gaan slapen. Na even kort kijken denken we dat we rond Nancy willen gaan slapen, das wel 2,5 uur verder, maar dan zijn we wel al lekker op weg.

Om geld te sparen en uitzicht te winnen hebben we besloten om vooralsnog de tolwegen te vermijden, dat betekend dat je minder hard mag rijden, maar mooiere uitzichten kan verwachten. Maar op deze snelwegen waar geen tol betaald hoeft te worden staat wel zo nu en dan file door de vrachtwagens en smaller wordende wegen, zo merken we. Maar vooral die vrachtwagens brengen meer narigheden met zich mee.

Dat ontpopt zich na een goed uur op de franse weg. De vrachtwagen die op dat moment voor ons rijd lanceert een steentje onder zijn wiel vandaan die, uiteraard, op onze ruit beland. Terwijl ik, al sturend nog een grapje ervan maak, wijst Rianne naar de voorruit. Ja hoor, het eerste pechmomentje van de reis en een feit. Een sterretje in de voorruit. Wel godverdomme.

Mijn happiness-niveau daalt direct met 95%, want ondanks dat het sterretje momenteel niet groter is dan een 10 cent muntje, heb ik uiteraard alle carglass reclames wel een keer gezien en geleerd hoe “zo’n onschuldig sterretje ineens in een grote barst kan worden”. Ik ben zelden pissig, tenzij het om de gesteldheid van de camper gaat, dan wil ik nog wel eens uit mijn slof schieten. Dat heeft Rianne de afgelopen keren ook gemerkt. Gelukkig weet ze me altijd gerust te stellen en beweert dat dit sterretje nog wel even mee kan. We gaan het dus maar aankijken en als het goed gaat in Nederland laten repareren als we weer terug zijn. Word nog vervolgd dus.

Ondanks de geruststelling ben ik het rijden met de camper wel zat voor vandaag en we kiezen een nieuwe slaapplaats uit. Dat word uiteindelijk Metz. In de stad is een (gesloten) camping met gratis  camperplaatsen voor de deur. Daar gaangekomen spotten wij het laatste plaatsje die er nog vrij is en parkeren de wagen. Eindelijk.

Wel moeten er nog wat boodschapjes gedaan worden voor het diner en we sluiten een deal. Ik spring op de fiets voor boodschappen en Rianne zal vervolgens diner koken. Zo gezegd zo gedaan. Ik naar de aldi gefietst een paar minuten verderop, mijn eerste frans gesproken en weer op de fiets terug. Maar op het eerste heuveltje op de terugweg is het zo ver, ketting eraf. Wat ik vloekte was geen woord frans bij, aangezien de mensen op straat me vreemd aankeken. De gesloten kettingkast en gebrek aan gereedschap dwingt me maar te gaan lopen terug naar de camper. Bah, het zit niet mee vandaag.

Gelukkig maakt het diner van Rianne mijn humeur weer helemaal goed. De lekkere pasta vult prima en maakt me al gauw een beetje slaperig. De prima werkende kachel werkt daar ook aardig aan mee. We besluiten dus niet al te laat ons bedje in te duiken om voor het eerst een nachtje te slapen in ons eigen, fijne bedje.

Foto’s