Day 2 “de dag met natjes en droogjes”

Wakker worden van de eerste nacht slapen in Kitzingen is heerlijk, de 2e keer wakker worden bedoel ik dan. De eerste keer dat we wakker worden is rond een uurtje of 2 s’nachts. We hebben het raam boven ons hoofd lekker open gelaten en de zonwering halverwege dicht zodat er via de hor nog wat verkoelende lucht binnen kan dringen.

Helaas dringt de donderbui die op uitbarsten staat boven ons hoofd ook binnen. De eerste dikke druppels vallen op ons dak en dus ook via de hor van het openstaande raam op onze gezichten. We schrikken tegelijkertijd wakker en we schieten als een gëoliede machine beide een andere kant op, ik draai als een gek het dakraam boven het bed dicht en Rianne vliegt als een (naakte) hinde door de cabine om de andere raampjes dicht te doen.

Geen moment te vroeg. Een paar minuten later breekt de pleuris uit buiten en bevinden we ons in een heuze wolkbreuk met om de paar seconden flitsen met kort eropvolgende knallen. Terwijl Rianne redelijk onverstoord zichzelf weer comfortabel maakt en langzaam haar snurkje weer begint te ondernemen steek ik mijn hoofd nog eens onder het gordijntje bij de achterdeur door en kijk nog even naar het noodweer buiten.

God, wat ben ik blij dat we deze camper hebben en niet meer die oude die we mee hadden naar Engeland waar we de strijd tegen het binnenkomende water bijna verloren en wanhopig met bakjes ge-ductaped aan het dak moesten gaan slapen.

Langzaam val ik weer in slaap om rond half 10 weer te ontwaken. De gordijnen openend blijkt dat we niet zijn weggedreven. De buren blijkbaar wel, want die blijken met de noorderzon weer te zijn vertrokken. Sommige camperaars blijken vroege vogels te zijn. Wij gelukkig niet, rustig komt bij ons het tafeltje en de stoelen naar buiten en ontbijten we in het ochtendzonnetje.

Met een volle maag plannen we de rit van vandaag. De kilometers van vandaag bedragen toch bijna 700 kilometer dus we beslissen het gewoon aan te gaan kijken, rustig aan rijden, lekker afwisselen en we zien wel hoever we komen.

Het doel is een stadje genaamd “Tata”, zo’n 80km over de grens van Hongarije, alwaar de (schoon)ouders en de hond (Angel) ons zullen opwachten. Hier zullen we een paar dagen samen doorbrengen voordat we ons naar het festivalgewoel zullen begeven.

Rianne begint de rit en tourt ons richting Oostenrijk. De vele wegwerkzaamheden laat het af en toe traag aanvoelen maar de kilometers tellen lekker af. Ook onze hekel aan inhalende vrachtwagens neemt weer aardig toe, aangezien die altijd het verkeer weten op te houden. Nadat we de grens lang en breed gepasseerd zijn is het mijn beurt om weer door te karren.

Tegen het avondeten zijn we er wel een beetje uit. We voelen ons fit en vers dus we gaan de sprong naar de camping gewoon maken. Maar niet zonder een goede avondmaaltijd. Deze is on-camperaar luzxe. We hebben een zak met gamba’s mee welke deels verdwijnt in een heerlijke eigengemaakte nasi, volledig uit de losse pols gemaakt door Rianne. De maaltijd vult goed en na de kleine afwas zijn we meer dan opgeladen voor de laatste 250km.

Aangekomen bij de bloedhete Hongaarse grens draaien we de snelweg af om een vignette aan te schaffen. Ons gebrek aan kennis in de Hongaarse taal schept wat verwarring over waar we moeten zijn en wat we precies moeten hebben. Uiteindelijk hebben we met handen en voetenwerk de juiste papieren in handen en gaan we voor de laatste 80km.

In de toenemende duisternis stuur ik het stadje Tata in waar de gewenning aan de Hongaarse agressieve rijstijl nog even aan de tand gevoeld word. Hier blijkt af en toe de recht van de stoerste. Uiteindelijlk arriveren we enigszins vermoeid maar tevreden om 21.00 op de camping. Hier komt Peter ons tegemoet lopen richting de receptie. Deze doet ons op zijn beurt verbazen door zijn talenknobbel te gebruiken. In vloeibaar Hongaars weet hij te vertellen dat er voor ons gereserveerd is, wie we zijn en voor hoelang we zullen blijven.

Eenmaal 12800HUF betaald te hebben ( ongeveer 40 euro, een koopje voor 3 dagen incl stroom) rijden we naar onze plaats naast Peter en Karla. Vrijwel direct springt Rianne uit de camper om in de pootjes van de dolenthousiaste Angel te vallen. Want die miste ze de afgelopen maanden toch wel het meeste.

Iedereen gedag gezegd hebbende sluit ik de camper aan op het stroom is het na een dag vol warmte tijd voor een natje. Gelukkig heeft zowel Peter als ikzelf een selectie aan lekkere bieren en borrels mee en proosten we op een heerlijke vakantie. En dat gaat worden, gaan we van uit.