Day 3 “Tata, een fantastische verassing”

Na een nachtje heerlijk slapen branden we wakker in de camper. Het zonnetje schijnt hier, net als in Nederland, volop. En het heeft er de aankomende weken nog niet de schijn van dat het maar iets af gaat koelen. Gelukkig zijn de plannen voor de dagen hier in Tata verkoelend. Tata is namelijk een stadje dat zich aan het Tatai meer heeft gesetteld. Dit meer schijnt vele jaren zwaar bevuild en onbegaanbaar zijn geweest door de grote industriële buizen die gore zooi in het water loosden. Gelukkig is ook Hongarije zich aan het oppakken als een verstandig land en hebben er vele jaren lang zuiveringsinstallaties in het Tatai meer gelegen. Hedendaags is het een prachtig meer met veel groen, vis en vogels. Tevens is het meer buitengewoon geschikt voor zwemmen en watersporten. De familie van Rianne kwam jaren geleden bij dit meer (mede om de Hongaarse tak van de familie te bezoeken). Zodoende koesteren Karla en Peter zich warme herinneringen bij dit plaatsje. Na het ontbijt is het tijd om even lekker te douchen en dan word het toch tijd om echt de verkoeling op te zoeken. Dat vind ook de hond, Angel, die zichzelf ook af en toe geen houding kan geven in de warmte, “moet ik nou onder de camper, in de bosjes, in de zon of bij het baasje gaan liggen”. Als de zwemkleding bij elkaar gezocht is, de huid ingesmeerd en de boel netjes afgesloten springen we gezamenlijk op de fiets naar het meer. Gelukkig is dit maar 5 minuutjes fietsen en we parkeren de fietsen tegen een boom, claimen een schaduwplek en maken ons klaar voor een middagje badderen. degene die er het eerste in ligt is Angel, gezien het feit dat ze Kong (haar favoriete oranje speeltje waar ze haar leven voor zou geven) in het water ziet belanden. Vlot daarna volgt de rest van de familie en is de verkoeling compleet. Na een tijdje dobberen, letterlijk want Rianne en haar moeder hebben de dubieuze gave om te blijven drijven zonder ergens moeite voor te doen, oppert Rianne om Lángos te gaan halen. Als iemand mij zou vragen om Lángos te omschrijven zou ik het “een grote platte oliebol noemen. Deze wordt vervolgens (op bestelling) belegd met knoflook, zure room en kaas. Klinkt vies, smaakt prima”. Het is een snack die ik in Hongarije meerdere malen zou eten, mits vers gebakken, maar thuis nooit aan zou denken. Ook voor de hond is het feest. Uit nederland hebben Rianne en ik 2 zakjes ingevroren voedsel voor haar meegenomen. Aangezien ze in de afgelopen maanden vooral “droge” brokken moet eten, soms besmeurd met leverworst voor het lekkere, is dit een ware tractatie. De voerbak wordt dus uitgebreid leeg geslobberd en veelvuldig gecontroleerd of ze toch niet wat vergeten is. Als we uitgezwommen zijn en de avond valt is het wederom tijd om te gaan eten. Omdat Peter nog goed herinnerd waar een leuk restaurantje zit gaan we daar maar heen fietsen. Bij het betreffende Étterem (eetgelegenheid) aangekomen worden we aangesproken door een dame die ons weet te vertellen dat het tegenwoordig alleen nog een gelegenheid is waar je kamers kan huren en geen eten meer serveert. Licht teleurgesteld (vooral Peter) druipen we af en gaan op zoek naar een andere Étterem. In een zijstraatje stoppen we bij een dicht ogend restaurantje, toch zien we door de ramen dat er iets binnen beweegt en op etende mensen lijkt. Vlug werpen we een blik op de kaart en aangezien deze er interessant uit ziet stappen we binnen, we stappen de Étterem hemel binnen. Het restaurant genaamd Várkanyar Vendéglö is een schot in de roos. We worden bij binnenkomst begroet door een goed verzorgde heer in nette bedrijfskleding en naar een tafel op het binnenplaatsje begeleid. Daar blijkt dat het personeel on-Hongaars goed Engels spreken en zelfs een paar woordjes Hollands kennen. De menukaart van het restaurant word gepresenteerd en bevat gerechten als ganzelever, verse gerookte forel, mooie stukken vlees. De kelner geeft advies bij de menukaart en als de bestelling opgenomen is komt de bestelde fles wijn op tafel. Deze word op geheel correcte wijze geopend en uitleg over de inhoud en afkomst gegeven. De manier waarop alleen al de wijn geserveerd word doet hoge verwachtingen creëren over de rest. Die verwachtingen worden volledig waargemaakt, en beter. Het ene gerecht is nog mooier, gebalanceerder en lekkerder dan de andere. Geserveerd op een manier die je in Nederland alleen nog maar in hoog aangeschreven en sterrenrestaurants ziet. Met twee personeelsleden die aan de hand van oogcontact met elkaar de gerechten op hetzelfde moment inzetten, aan de rechterzijde, zoals het hoort. Ook de wijn word netjes bijgehouden en het water vult zich weer aan zonder dat we er naar om hoeven te kijken. Voor het hoofdgerecht worden twee rode wijnen geadviseerd en gepresenteerd met wederom een goed verhaal en uitleg. Ook dit smaakt weer fantastisch in combinatie met de hoofdgerechten. Perfect gebakken stukken vlees en fantastische eendenborst met mooie saus. Het nagerecht is voor de heren te machtig, maar de dames nemen ondanks volle buikjes toch nog een dessert. Peter en ik gaan op onze beurt voor een espresso met een Pálinka, een, in dit geval, van peer gestookte digestief. Fan-tas-tisch lekker. Bij het afscheid nemen bedanken we het personeel hartelijk, dit was een geweldige onverwachte ervaring. Dat is ook de gedachte als we terugkomen bij de camper en met een biertje na zitten te genieten. Morgen weer?? Wie weet.