Dag 0,4 “de uitdaging”

Allereerst kwam de financiering, hoe gingen we dat doen. Voor mij was het makkelijk, hoe opschepperig het misschien mag klinken, ik heb door de jaren dusdanig kunnen sparen zodat het voor mij wel goed kwam. Maar voor Rianne was het anders, haar spaargeld is in de jaren elke keer weer opgegaan aan reizen, feesten of andere dingen. Logisch, want dat gebeurd bij 90% van de dames en heren van onze leeftijd. Maar zoals ik al vertelde, Rianne is een vrouw met een missie. Al tijden is ze zich er erg van bewust dat wij, de mensheid, de wereld kapot aan maken zijn. Met onze uitlaatgassen, pesticiden, giffen en noem maar op. We zien het allemaal op het nieuws, maar doen er bijzonder weinig mee. Maar Rianne neemt het heft in eigen hand en leert ons wel een lesje. Alhoewel, de vrouwen dan, want dat is haar doelgroep. Ze is haar eigen bedrijf gestart, genaamd “De bewust powervrouw”, want dat is ze. En met haar bedrijf helpt ze, voornamelijk via online coaching, vrouwen hoe ze doormiddel van meerdere factoren iets aan te passen in het dagelijks leven, hoe ze bewuster en beter met hunzelf, en de omgeving kunnen omgaan (o.a. biologisch eten). En online coaching, daar hoef je niet voortdurend op één plek te zijn. Laat ons dat nou net goed uitkomen! Dus haar financiering kwam ook wel goed.

We moeten natuurlijk wel het goede voorbeeld geven, dus de camper waarmee we weg willen moest goed mogelijk zijn voor het milieu als mogelijk. Ook moest het niet te groot zijn, maar wel comfortabel. Zodoende kwamen we uit bij een “buscamper”. Zie een bestelbus voor je, maar dan van binnen volledig ingericht als camper. Na wat onderzoek kwamen we uit bij de Fiat ducato, voor zover mogelijk de schoonste in zijn klasse, perfect! Maarja, zie er maar eens een te vinden, die precies zo is al je wilt, ook dat was een uitdaging. Maar na een paar weken zoeken kwamen we bij Bosma campers terecht, een camperbouwbedrijf in een dorpje achter Emmen, die busjes ombouwen precies naar wens van de klant. Een ritje naar de andere kant van Nederland en een bevredigend gesprek later waren we er wel uit, deze mensen gaan onze droom helpen realiseren. En terwijl ik dit typ zijn zij voor ons bezig. Een heerlijk gevoel. Er was alleen één struikelblok, er is een wachtrij. We wilden begin september op pad, maar de camper kon pas in Januari klaar zijn. Een pittige uitdaging. Now what?

Het laatste puntje wat nog wel belangrijk was, was het opzeggen van mijn baan. Hoe ging ik dat in godsnaam weer doen. Ik was er eigenlijk naar mijn gevoel nog niet zo lang, zo’n goeie 8 maanden, lag lekker in het team, en kon het goed vinden met het management. Bovendien had ik een paar maanden daarvoor lopen verkondigen dat ik mijn toekomst in de horeca zag en bij dit bedrijf nog het een en ander wilde gaan bijspijkeren en veel wilde betekenen voor mijn collega’s. Kortom, je snapt wel dat dit nog wel een vervelende boodschap ging worden om over te brengen. Gelukkig kreeg ik de steun van mijn collega’s en het management, mocht ik zonder problemen en gezeur vertrekken en kon ik netjes afscheid nemen. Vervelend vonden ze het wel, maar dat was te begrijpen, but i want to persue my dreams.