Day 1 “im on a boat!”

Ik spring naar het heden in mijn schrijven, het is vandaag 6 september. De dag van ons vertrek, ik noemde het vooraf D-day voor mezelf. Mocht ik nog twijfels hebben, op welke manier dan ook, dan moest ik er nu nog wat aan doen, want als ik op die boot sta, dan sta je al met een been in Engeland. Maar uiteraard zijn die twijfels geen moment door mijn hoofd geschoten. Elke keer als ik naar Rianne kijk en ik met haar over de reis spreek dan zie ik die twinkel, en ik ben er van overtuigd dat ze die van mij ook ziet. Zo’n mooi plan, zo’n geweldig avontuur voor de boeg! Wie gaat er dan nog twijfelen? Wij niet in ieder geval.

 De boot vertrekt om 17.30 uur, dus we hebben besloten rond 14.30 te vertrekken. Afscheid nemen houden we beide niet zo van, en we blijven bovendien toch niet zo lang weg. Dus beide hebben we voor onze vrienden een kleine gelegenheid gecreërd, Rianne heeft een middagje haar vriendinnen dronken gevoerd en onder leiding van mijn vader een stukje Purmerendse geschiedenis bijgebracht. En ik heb de vrienden van het voetbalteam op een borrel getrakteerd na mijn (voorlopig) laatste voetbalwedstrijd. Degene die we onverhoopt gemist hebben, die spreken we wel via facebook, of zien we in december wel weer.

Om 14.15 uur ben ik het toch eindelijk zat, ik ben nu al zo vaak in de camper geweest om te checken of alles er in ligt, en de aanwezige ouders (en toch nog even de vriendinnen) om ons uit te zwaaien hebben de koffie al lang en breed op, dus ik hak de knoop door en haal alvast de camper van het stroom en zeg “we gaan”.

En zo is het maar net, na de nodige afscheidszoenen en gelukswensen stuur ik de camper van de oprit af en zijn we op pad, op naar Ijmuiden. Stiekem is het best nog wel een beetje eng, ik zo enorme bak van een camper op pad, waar we nog maar weinig kilometers in “geoefend hebben”. Mede door een late beslissing om toch nog even een grote beurt te laten doen in de garage. Geen slechte beslissing trouwens. Maar het rijden gaat prima, rianne zit op de passagiersstoel en heeft dus de eervolle taak om haar “mad dj skills” te tonen. Voor de leken onder ons, de muziek te bepalen. We hebben eigenlijk al weken geleden beslist welk nummer onze travelsong is en die gaat dus eigenlijk al vrij direct aan, Xavier Rudd – Follow the sun. We kijken elkaar aan, en de gedeelde glimlach tussen ons, die moet genoeg hebben gezegd, “this is going to be amazing!”, en dat zal het zijn ook.

Aangekomen in Ijmuiden sluiten we aan in de rij voor de veerboot naar Newcastle. We ondervonden om een hilarische manier dat het raam aan de passagierskant niet zo practisch is. Want bij het verzoek om de boekingspapieren te overhandigen aan de kassadame komen we er achter dat het raam niet bepaald open kan en moet Rianne helemaal uit de camper stappen om alle verplichtingen te voldoen. Je had erbij moeten zijn. Na enige tijd in de wachtrij te hebben gestaan om de boot op te mogen sluiten we eindelijk achteraan in de rij, letterlijk achteraan. Wat ons eigenlijk goed uitkomt, want dan kan je lekker de rest van het verkeer van de boot volgen als je in Engeland links moet rijden. Ideaal dus!

Minder ideaal zijn trouwens de volgende dingen, aangekomen in onze hut voor de nacht ontdekken we dat het formaat hiervan zelfs nog tot onvrede zou zijn van menig asielzoeker. Een stapelbedje en een douche/toilet, waar je behoefte kan doen en jezelf schoon kan maken tegelijk. Maar we mogen niet klagen vind ik, we hadden ook op de grond kunnen slapen. Het andere minder ideale is het feit dat Rianne sinds gisteren een allergische reactie heeft opgelopen van een medicijn en momenteel onder de rode vlekjes zit, die bovendien ontzettend jeuken. Er word wel eens gezegd, “jeuk is erger dan pijn”, en dat wil ik best geloven als ik haar zo zie. De pogingen om niet te krabben falen helaas te vaak, soms tot in tranen aan toe. We zijn er intussen achter dat de mogelijkheid groot is dat het wel eens netelroos kan zijn, en hoogstwaarschijnlijk dus de reactie is van een medicijn. Het goede nieuws is dat het waarschijnlijk met een paar dagen weg moet zijn, maar fijn is anders.

De boot is enorm, uiteraard. We beginnen met een lekker drankje op het bovenste dek van het schip terwijl we de haven verlaten, met een broodje worst om de honger te stillen, en na een ontdekkingstocht over de boot, met als tussenstop de arcade-hal, waar we nog even als heuze helden wat terminators uit de toekomst om zeep helpen, is het tijd voor een van mijn grote passie’s. Namelijk, eten. Bij het boeken van de boot hebben we meteen een diner gereserveerd in een van de vele restaurants van de DFDS Seaways. Het blijkt dat we een goede keuze hebben gemaakt. Bij aankomst worden we netjes ontvangen en geplaatst aan tafel, de menukaart is prima en de wijnkaart tot mijn verbazing uitgebreid. Hier houden we van! We bestellen 2 gangen en een lekker flesje Rioja Crianza en wachten vol spanning wat er komen gaat. Succes! Het eten is fantastisch en de wijn eveneens en met een volle buik en een voldaan gevoel sluiten we het diner af. Gezien het feit dat Rianne de jeuk niet meer trekt besluiten we meteen maar naar de hut te gaan en te gaan slapen. Slaap is de enige manier waarop ze even geen last van de uitslag heeft, so it’s time to get some sleep.