fighter

Ja, daar zijn we weer. Nieuwe trip nieuwe verhalen. Helaas stopte de verhalen vorig jaar in Madrid op de laatste dag voordat we de weg terug moesten gaan nemen. Dit deden we in een sneller tempo dan wenselijk was. Degene die ons kennen hebben dit verhaal al gehoord, maar ik wilde het toch nog even vastleggen.

Want jeetje, wat hebben wij een jaar gehad. Het ligt me, helaas, nog vers in het geheugen.
We gingen terug van onze reis omdat Rianne nogal last had van vermoeidheid en kortademigheid. Op doktersadvies moest er nog maar eens een foto gemaakt worden van de longen. Dat moest dan maar, maar dan wel in Nederland, vonden wij.

De dag van het onderzoek in het ziekenhuis, we bevinden ons nu op 15 mei 2017. Er word een echo gemaakt in het WLZ te Purmerend, hieruit blijkt dat er flink wat vocht achter de longen zit waardoor de long niet meer volledig kan uitzetten wat bloed afgenomen en we kunnen weer naar huis. De volgende dag mogen we weer terug komen om dit te laten verwijderen. Dit gebeurt per drain die ergens in je zij, op hoogte van de middenrif, word ingebracht en zo het vocht eruit kan lopen. Bijna 2 liter vocht is er ontnomen en na een halfuur is het klaar. Nog even een röntgenfoto maken en dan weer naar huis.

Woensdag 17 mei, we worden wakker en het eerste wat Rianne zo’n beetje tegen me zegt is, “ik voel me goed, we gaan naar het strand!”. En zo geschiedde, Rianne heeft meer lucht dan ooit en we gaan lekker naar Callantsoog voor een wandeling en een drankje bij ons favoriete strandtent Woest. De wandeling en het drankje zijn heerlijk, tot rond half 4 de telefoon gaat….

Een longarts van het WLZ aan de telefoon verteld dat de uitslag van de foto binnen is en bekeken is. Met de vraag of we vandaag nog in het ziekenhuis willen komen voor een gesprek. Als een arts dat vraagt, dan weet je het al. Foute boel.

Onderweg naar Purmerend speelt er van alles door ons hoofd. Wat zal er zijn, wat hebben ze gevonden, is het ernstig?

Het antwoord op de laatste vraag is ja. De arts draait er niet omheen en laat ons de foto zien en geeft tekst en uitleg. Rond de longen is een opstapeling te zien van iets wat er niet hoort. Er zijn 2 mogelijkheden, Longkanker of Lymfeklierkanker.

Boem, alles stort ineen. Na een stilte die voor mijn gevoel een uur duurde komen de tranen, waarom overkomt ons dit. Waarom zij. Waarom nu.

Ondertussen komt er een tweede arts binnen, dokter Broerse, die ons verteld dat het hoogstwaarschijnlijk Lymfeklierkanker is, de best behandelbare optie, maar daarvoor moeten eerst nog een aantal onderzoeken gedaan worden. Kortom, Rianne ging niet mee naar huis. Directe opname. Gelukkig is Rianne sterk, een echte powervrouw. Zittend op het ziekenhuisbed zegt ze dan ook tegen me “ik ga hier echt niet dood aan hoor!”. Afgesproken.

De artsen van het ziekenhuis en de patienten om haar heen verbaasden zich nogal eens aan de positieve insteek van haar, en de vraag “weet je wel waarom je hier bent” is haar wel eens gesteld. Maar deze dame is een fighter en ging er met frisse moed tegenaan. Om te voorkomen dat haar haar verloren zou gaan knipt ze het zelf kort, om de staart te doneren aan stichting haar en blijft ze keihard werken.

Vanaf hier is het een sneltrein geweest. Binnen no-time werden verschillende onderzoeken gedaan, hotchkin Lymfeklierkanker fase 4 geconstateerd, het verst gevorderde (nog behandelbare stadium) en een maand later zitten we voor het eerst in het Westfriestgasthuis op de dagbehandeling van de Oncologische afdeling.

De behandeling is 6 kuren die elk 3 weken duren. Inhoudelijk 8 dagen chemo, 13 dagen rust en als dan je bloedwaardes goed zijn, begint de volgende kuur.

De afdeling is groot en minder heftig als dat je zou denken. Ja er zitten allemaal mensen met Kanker, in stoelen met zakken chemoterapie. Maar de sfeer is er gemoedelijk, iedereen strijd voor zijn gezondheid en het personeel is informeel, professioneel en gezellig. Ondanks dat ze je eigenlijk extra ziek maken, vertrek je met een glimlach.

Rianne doorstaat de Kuren als een echte Champ, 1 keer “gecrashed” (wat volgens de behandelend arts bijzonder weinig is). Op eigen initiatief het hoofd kaalgeschoren na de eerste tekenen van uitval en na 3 kuren word de tussenstand opgemaakt, een P.e.t.scan toont dat Rianne al schoon is! De laatste 3 kuren zijn wel noodzakelijk, voor de restjes zegmaar.

Ondanks dat de laatste loodjes het zwaarst waren knokt ze zich er doorheen en eind Oktober zijn we voor het laatst op de afdeling voor de kuur. Laat het Herstel maar beginnen!

Het herstel is uiteindelijk misschien wel het zwaarste gebleken. Het lichaam herstelt zich traag, de spieren zijn niks meer, de botten doen zeer, de conditie is verdwenen. Daarbij is er de angst, elk pijntje, elk kuchje, elke zucht doet denken aan wat er misschien zou kunnen zijn. Gelukkig mogen we altijd bellen met het ziekenhuis en krijgen we regelmatig geruststellende woorden.

Fast forward naar nu. Gelukkig gaat het goed, elke dag een stapje beter. Met hulp van Fysio krabbelt het lichaam langzaam uit het dal, het geheugen heeft hier en daar nog wat last (dat word “chemobrain” genoemd maar dat komt ook wel weer terug.

Met dit herstel gaf het ook weer de mogelijkheid om te doen wat we wilden, Reizen met onze camper. Het worden de aankomende tijd wel relatief korte reisjes, aangezien de financiën niet meer zo zijn als eerst. Maar met sparen komen we een heel eind, letterlijk.

Onze eerste reis gaat nu naar Hongarije, voor een festival en een welverdiende vakantie. Hier zal ik ook weer lekker over gaan schrijven.

Ten slotte wil ik toch nog mensen bedanken, voor de onmetelijke steun die wij gekregen hebben.
Met nadruk,

-Onze ouders, die ons in alle mogelijke momenten gesteund hebben, in sterke en zwakke momenten
-De vrienden, die gasten en meiden waarbij we altijd terecht kunnen als we het nodig hebben.
-Erol en team Kriti, mijn werk waar ik zo’n beetje mijn eigen rooster kon maken zodat ik zorg kon bieden
-De artsen van het WLZ en WFG, voor professionele behandeling, steun en advies
-Iedereen die ons fijne berichtjes heeft gestuurd.

Het gaat nog even duren voordat alles weer “het oude” is, maar wij gaan ervoor!