Dag 22 “het oog van de storm”

Ondanks dat het een beetje koud was in de camper hebben we een prima nacht gehad, Rianne heeft snachts nog wel even haar fleecedeken erbij gepakt maar al met al heerlijk geslapen. Als we uit bed stappen en aangekleed zijn doen we snel de rolluiken omhoog om te kijken naar de zee. Vanaf ons oogpunt zien we geen dolfijnen helaas. Aangezien onze volgende geplande slaapplek ook aan zee is, drie kwartier verderop ongeveer, besluiten we daar maar heen te gaan.

Het dorp waar we heen gaan heet Lossiemouth, een wat groter dorp dan waar we vandaan komen, zo blijkt als we binnenrijden. Maar hoeveel huizen we zien, hoe weinig mensen we tegenkomen. Het zal wel goed zitten. Volgens de NKC app is de camperplaats bij “the Beach Bar” en die vinden we dan ook, aan het water. Aangezien het echt een strandtent is en we geen andere campers zien gaan we eerst maar even naar binnen om te vragen of je er uberhaubt mag staan. De dame achter de bar verteld ons dat we van harte welkom zijn. Top.

We parkeren de camper achter het gebouw aan de kant van het water. Als we even zitten en van het uitzicht genieten zien we een zwerm vogels een stukje verderop. Een groep aalsgolvers en meeuwen hebben zich verzameld boven een plek waarvan we denken dat het een school vis is en laten zich om beurten als Japanse kamikazepiloten het water in storten om vervolgens weer boven te komen en weer op te vliegen. Een prachtig gezicht. Ik stap uit om de camper weer stabiel te maken door de pootjes uit te draaien. Terwijl ik dit doe is blijkbaar mijn shirt wat omhoog geschoven want ik voel een paar druppels op mijn bouwvakkersglimlach. Ik ben uiteindelijk net op tijd binnen want enkele momenten later breekt er een enorme hoosbui los en begint het keihard te stormen. Als het regenen gestopt is kunnen we eindelijk weer naar buiten. Eerst maar eens op zoek naar een supermarkt.

Die zit gelukkig vrijwel dichtbij en een halfuurtje later staat de lunch op tafel. Tijdens de lunch besluiten we zo wat te gaan wandelen. Een stuk verderop is een vuurtoren waar we wel naartoe kunnen lopen en dus gaan de wandelschoenen aan, vul ik een camelbak en gaan we op pad.

Het pad richting vuurtoren gaat over het strand en door de duinen. Aangezien de duinen ook onderdeel zijn van een golfbaan lopen we ook een paar keer over een stuk golfbaan en de teeboxen ervan. Ook ligt een stuk verder in de duinen een luchtmacht basis van de RAF en denderd er een enorm militair vliegtuig over ons hoofd wat een mooi plaatje maakt. Het wandeltochtje is avontuurlijk aangezien keihard waait en het pad er uit ziet alsof er een keer tien padvinders eroverheen zijn gelopen en er uiteindelijk besloten is dat dat het wandelpad word, dus het gaat lekker op en neer. Al met al duurt het een ruim uur voordat we de vuurtoren naderen en merkt Rianne op dat ze de hele weg al niet buiten adem is geweest. Een grote progressie is gemaakt dus!

De vuurtoren schijnt niet te bezoeken te zijn en we genieten op een rots van het uitzicht. Op de weg terug hebben we wind mee en lopen lekker over het strand. Al snel zien we in het water een groepje zeehonden die ons nieuwsgierig bekijkt vanuit het water. Uiteraard is dat superschattig en word Rianne alweer week in de knieën en smeekt of we er één mee naar huis kunnen nemen. Maar aangezien een zeehond nog lastiger is dan een land-hond mag ze er alleen met de verrekijker naar kijken. Uiteindelijk lopen we weer verder en komen uiteindelijk weer bij de camper aan. In de camper doet Rianne nog wat dingen op de laptop en uiteindelijk gaan we naar de beachbar, tijd voor een welverdiend drankje. Onder genot van een lekker biertje en een cider doen we een spelletje poolbiljart, wat trouwens bar slecht ging. Dan raad je wel wie er gewonnen heeft.

Wandelen gaat je maag ook niet onberoerd en we schuiven na het poolen aan voor een hamburger. De burger is wat apart, met een dikke plak ham op het hamburgervlees, maar is goed te eten. De after diner dip is serieus want nadat we het eten hebben weggewerkt krijgen we beide een inkakker. Tijd om naar de camper te gaan. Buiten is de storm aardig opgestoken en blaast flink tegen de zijkant van ons mobiele huis. Ik grap tegen Rianne, “als we maar niet omkieperen vannacht”, en maak ondertussen het bed klaar. Eenmaal in bed merken we hoe heftig de storm daadwerkelijk is en liggen we beide heen en weer te schudden in bed terwijl de wind tegen de camper ramt. Ook maakt het natuurlijk een hels kabaal. Pas om een uur of één snachts word het even stil. Dit blijkt het oog van de storm te zijn, want nog geen halfuur later begint de ellende weer en schud de boel weer door elkaar. Dit belooft nog wel eens een lange, zware nacht te worden.