Dag 24 “fortuin en onfortuin”

Oke, we zijn droog gebleven. De constructie van Rianne heeft de proef doorstaan, ik voel in de bakjes. Het eerste bakje is droog, tot mijn verbazing, het tweede bakjes zit toch voor de helft gevuld. Het heeft de hele nacht geregend, en nogsteeds regent het flink door. Veel plekken van het grasveld zijn veranderd in grote plassen water. Welkom in Schotland. Het is flink koud en nat om ons heen maar gelukkig de douches heerlijk warm en opvallend nieuw en schoon. Nadat we zelf weer schoon zijn en even genoten hebben van een groepje duitse jongens die naast ons in de zeikende regen hun tenten aan het afbreken zijn, ook voor vertrek, besluiten we zelf ook maar te gaan vertrekken. Het is nu ongeveer tien uur en we hadden het advies gehad om rond elf uur opnieuw te proberen bij de boottochtticketshop. Als ik de pootjes ingedraaid heb we alles weer op orde hebben om te vertrekken begint de uitdaging, van dit veld af komen. De eerste paar meter gaan goed, maar op een gegeven moment gebeurt het onvermijdelijke, de voorwielen graven zich een stukje in de grasmat en we komen niet meer voor of achteruit. Shit.

Ik probeer met de plankjes van de poten een opritje te maken uit de kuilen bij de wielen, maar dat wil helaas niet pakken. Gelukkig heeft de beheerder verderop een paar rijplaten neergelegd aan het eind van het veld dus ik pak er maar een paar bij en leg er een voor de wielen, nogsteeds zonder succes. We hebben wat mankracht nodig om ons beest uit de modder te krijgen. De hulp komt gelukkig, deze keer uit duitse kant. De vier duitse jongens, lopen toevallig net het badhuisje uit en ik weet ze met steenkolenduits te vragen of ze willen helpen. Gelukkig is dat geen probleem en we verzinnen samen een plan van aanpak. Omdat vooruit niet werkt gaan we achteruit proberen en leggen nog een rijplaat achter de voorwielen. Al wiegend van voor naar achter met de camper proberen we een beetje vaart te krijgen maar met Rianne achter het stuur krijgen we niet het gewenste resultaat. Gelukkig blijkt een van de duitsers ervaring te hebben en kruipt achter het stuur en we proberen het opnieuw. Elke keer als de camper naar achter beweegt probeert hij gas te geven. Na een stuk of vijf pogingen heeft het succes. met een flinke dot gas krijgt de camper grip en rijd een stukje naar achter. Alleen tot overmaat van ramp begint de rijplaat onder de voorwielen te glijden en schiet opeens keihard naar voren. Een van de duitsers word keihard boven op zijn voet geraakt. Nu klinkt dat pijnlijk maar het word een stukje vervelender aangezien de beste jongen slippers aan heeft. Hij gaat dus ook met een pijnkreet naar de grond en er ontstaat ook gelijk een grote groeiende bult op zijn voet.

Met de camper uit de kuil maar een duitser er in, typisch, hebben we een nieuw probleem. Hij kan zijn voet niet goed meer bewegen en heeft flink pijn. De vrienden van hem besluiten een ambulance te bellen. We laten hem voorzichtig op de rijplaat zitten, zodat hij niet van onderen doorweekt en koud raakt en ik pak snel een paraplu om hem van boven droog te houden. Ondertussen heeft zijn maatje contact met de hulpdiensten en die adviseren ons hem niet naar een andere, droge plek te verplaatsen ter voorkoming van verder letsel en ze komen er direct aan. Dat word dus wachten in de regen. Gelukkig hebben de jongens een groot zeil die we over ons heen kunnen houden en we droog blijven, voor zover dat nog mogelijk was.

Het wachten op de ambulance duurt bijna een uur, gelukkig heeft de gewonde duitser nog een beetje gevoel voor humor over en maken we het beste van de situatie. Uiteindelijk als de hulpdiensten arriveren word de beste jongen meegenomen naar het ziekenhuis voor onderzoek en kan iedereen weer zijn eigen gang gaan. Kijken of we onze camper nu van het terrein af krijgen.

Eenmaal uit de kuil kan ik opnieuw gaan proberen vooruit te komen, we hebben de rijplaten nu een paar centimeter voor de wielen gelegd zodat ik er al rollend op kan rijden. En met succes, ik voel dat ik grip heb en kom gelukkig op de platen terecht. Langzaam maar zeker een weg banend met rijplaten kom ik van het veld af en op de stenen. Gelukkig zijn we er uit.

Na even water bijgetankt te hebben gaan we richting Loch Ness. We parkeren weer bij het visitor center. Het weer is eindelijk een beetje bijgetrokken en het is eindelijk droog. De eerstvolgende boottocht is over veertig minuutjes dus we hebben nog even tijd voor een welverdiende kop koffie en wat warme kleren te pakken en uiteraard ook de camera.

We worden opgepikt door een busje en zijn vergezeld met nog vier andere mensen en stappen een stuk verderop uit bij een privé aanmeerplaats aan het loch. Daar stappen we in een relatief kleine boot waar blijkt dat de chauffeur uit het bus ook de kapitein te zijn en even later varen we weg, het immense loch op. In de boot bevinden zich een paar tv schermpjes waarop foto’s te zien zijn van gebeurtenissen op het loch, historische schetsen en wat feiten over het water zelf. De kapitein gaat zelf ook al een tijdje mee, getuige zijn leuke verhalen en foto’s die hij kan onderbouwen omdat hij er zelf opstaat. Zo is het loch op veel plekken dieper dan de noordzee, is door het aanleggen van een kanaal de bovenkant van Schotland eigenlijk een eiland opzich en is de ene kant van het loch tweehonderd miljoen jaar ouder dan de andere en is eigenlijk afkomstig uit Canada dankzij twee aardplaten. Kortom, we vermaken ons erg goed op het bootje. We krijgen ruim de tijd om foto’s te schieten van de omgeving en het Urqhart castle aan de oevers van het loch. Eenmaal terug aan de kade worden we weer netjes teruggebracht en bedanken de schipper-chauffeur-gids, dit was een stuk leuker dan op een grote boot met veel mensen.

Voor we verder gaan pakken we nog even een korte lunch in een eettentje in de buurt en genieten nog even van de mogelijkheid tot wifi en toilet. Als we er klaar mee zijn gaan we weer richting de camper. We vertrekken naar het volgende plaatsje om te overnachten. Het word een mooi lang ritje van zo’n 2,5 uur. De rit brengt ons langs toch wel het mooiste deel van onze trip dusver. Nadat we het laatste dorpje doorkruist zijn betreden we namelijk het bergachtige gebied in het zuidelijkste deel van de Highlands. Hoge bergen pronken aan beide kanten van de snelweg en omdat het een beetje regenachtig weer is zien we overal stroompjes water van de berg af gaan. Verderop komen we dan ook een mooie grote waterval tegen. Uiteindelijk komen we op onze lay-by waar we gaan overnachten. Eigenlijk gewoon een groter parkeervlak aan de zijkant van de weg die meestal gebruikt worden door vrachtwagenchauffeurs om even te rusten.

Als we geparkeerd zijn stappen we uit, het uitzicht is werkelijk fantastisch. Ik roep naar Rianne dat we hier een foto van moeten maken. “ja, ik pak de camera” hoor ik haar zeggen, maar waar is de camera. Na een korte zoektocht komen we tot de conclusie dat die nog in het eetcafé moeten liggen bij Loch Ness. Oh shit. Gelukkig heb ik het bonnetje van de lunch bewaard en we bellen met het eetcafé. Gelukkig hebben zij de camera gevonden en word deze veilig bewaard voor ons. Dit betekend dus dat we morgen dus weer helemaal terug moeten voordat we weer verder kunnen. Daar moeten we maar even goed voor gaan slapen. Goodnight vanuit de bergen.