Dag 39 “happy birthday!”

Nee, vandaag is er niemand jarig, maar daar kom ik later op terug. Vandaag gaan we Londen in. Een dagbesteding waar we beide erg enthousiast over zijn! We staan redelijk optijd op en eten het ontbijt, douchen en kleden ons aan. Ik zet de fietsen alvast klaar en als we helemaal opgetuigd zijn gaan we onderweg.

Het station waarvan we met de trein vertrekken ligt op een paar minuten fietsen. We kopen een retourtje naar Londen Victoria station en springen in de trein. Deze gaat ons in veertig minuutjes naar de stad brengen. Vanuit de trein kunnen we al een aantal highlichts spotten, zoals de London eye (het grote reuzenrad), de toren waar Big Ben in hangt (die enorme bel) en de moderne wolkenkrabbers. We worden weer helemaal enthousiast als we het zien.

Aangekomen in Victoria Station gaan we op zoek naar de opstapplaats voor de Hop on- Hop off bussen. Dit aangezien het ons wel goed is bevallen in voorgaande grote steden. Al gauw vinden we de opstapplaats en kopen kaartjes voor twee dagen. Dit is de meest goedkope variant, op lopen na, om de stad en de toeristische attracties te bezoeken. We stappen op een van de drie lijnen die dit bedrijf aanbied en nemen plaats op het bovendek van de typisch Engelse dubbeldekkerbus. We hebben een tourbus met een livegids, in tegenstelling tot de andere twee lijnen, die een audiotour hebben. De gids is een Brit met een goed gevoel voor humor en benadrukt de mooie (en minder mooie) gebouwen en  standbeelden met anekdotes die wel binnen ons straatje vallen. We rijden onder andere langs Buckingham Place, Victoria Tower (waar Big Ben in hangt) en uiteindelijk langs Travelgar square. Aan dit plein staat het British Museum en is ook een groot Afrikaans evenement aan de gang. Door de geur van de etenskraampjes hiervan Hoppen we bij de eerstvolgende stop van de bus af en besluiten we dat het hoog tijd is voor de lunch. Het evenement is bedoeld om het Afrikaanse continent in de aandacht te zetten en heeft veel kraampjes met kledij, goede doelen en dergelijke. Maar vooral de muziek en de heerlijk ruikende eettentjes met Afrikaanse mama’s achter elk kraampje trekt het publiek, waaronder ons dus. We bestellen een bordje gepeperde kip met babaganoush en een soort gebakken banaan. Totaal onbekend voor mij maar het smaakt werkelijk fantastisch! We genieten heerlijk van het bordje eten en kijken naar de artiesten die om beurten een liedje spelen op het podium. Als we uitgegeten zijn Hoppen we weer op een bus.

De volgende stop is bij The Tower Of Londen, het kasteel van de koningin waar de kroonjuwelen zich bevinden. Hoewel het een prachtige vesting is aan de rivier de Theems, die door de stad heen loopt, hebben wij onze pijlen gericht op de boottocht. Dit is een onderdeel van het Hop on- Hop off kaartje die we hebben en geeft ons recht op een ritje op de rivercruise die ons een stukje over de Theems naar de Londen Eye gaat brengen. Op de boot hebben we mooi uitzicht op stukken van de skyline van Londen. Uiteindelijk worden we afgezet op de kade naast de Londen Eye, waar een enorme rij staat voor de ingang. Aangezien wij niet van plan zijn om het reuzenrad te bezoeken lopen we een stukje en springen weer op een van de bussen. Omdat het al tegen vijf uur is en de meeste bezienswaardigheden dan dicht gaan hebben we een plan gemaakt voor vanavond. Mijn verjaardagscadeautje.

Tijdens Sziget festival van afgelopen jaar hebben we door Rianne, die een soort Chinees spiritueel labyrint wilde bezoeken, het concert van Bastille gemist. Nu is het missen van een optreden niet onoverkomelijk op een festival, maar deze band hadden Wouter en ik de vorige keer ook al gemist. En omdat Rianne zich schuldig voelde wilde ze voor mijn verjaardag meenemen naar een concert. Nu was Bastille geen optie om te bezoeken in de tijd dat we in Engeland zijn en ben ik op zoek gegaan naar een ander concert. Vanmorgen kwam ik erachter dat Sonata Arctica, een band die hoog tussen mijn favorieten staat, vanavond speelt in een zaal in Londen. De keuze is dus makkelijk gemaakt.

Vanmiddag hebben we al even met de concertzaal gebeld of er nog kaarten aan de deur beschikbaar zijn en die zijn er, dus we gaan opweg naar O2 Shepards Bush, de zaal waar het gaat gebeuren vanavond. Alleen de weg erheen zit niet zo mee. We dachten in een bus te zitten die ons naar een treinstation zou brengen, maar omdat we verkeerd kijken op de kaart rijden we het station voorbij en moeten een stuk verderop uitstappen. Vervolgens willen we met een gewone stadsbus naar de concertzaal maar de stadsbussen nemen alleen maar de lokale OV kaart aan en die hebben wij niet. Vervolgens begint het ook nog te regenen terwijl wij naar de dichtstbijzijnde metrostation lopen, een goed kwartier verderop. Gelukkig treffen we het hier wel en kunnen kaartjes kopen richting het station vlakbij de concertzaal.

Vanaf het station naar de zaal is het nog een stukje lopen en het zeikt van de lucht. Gelukkig hebben we van de bustour een poncho en die gaat dus aan. Dan maar iets minder charmant. Zo valt het Rianne op terwijl we in de rij staan voor de boxoffice om een kaartje te kopen. Om haar heen staan allemaal langharige gasten met zwarte T-shirts en tattoos. Maar rockers die geven niet zoveel om hoe anderen (en vaak ook zijzelf) eruit zien en we worden geaccepteerd. Als de kaartjes in de pocket zijn is de deur nog niet open. Dat geeft ons mooi nog even de mogelijkheid om wat te eten te scoren. Dat doen we bij de Subway alwaar we een broodje bestellen. In de Subway beleven we iets bizars. Er zit een groep meisjes die gemiddeld niet ouder moeten zijn geweest dan veertien of vijftien. Deze zitten te krijsen en te gooien met eten en drinken. En niet omdat ze ontevreden zijn ofzo, nee gewoon om reacties uit te lokken van het personeel. Uiteindelijk is het zo erg dat een van de meiden, terwijl ze naar buiten lopen, haar beker cola leeggooit op de grond en ze al lachend weglopen. Een van de jongens van het personeel loopt vervolgens achter ze aan om te vertellen dat dit toch echt niet de bedoeling is en word met een grote bek in zijn gezicht uitgedaagd en uitgescholden, terwijl haar vriendinnetje het staat te filmen. De jongen bewaard zijn rust gelukkig en doet voor de meiden de deur op slot zodat ze niet nogmaals herrie kunnen trappen. Het personeel verontschuldigd zich bij ons voor de overlast en verteld dat ze niet kunnen optreden tegen dit gedrag, want als je maar je hand opheft naar zo’n kind heb je nog de kans om opgepakt te worden ook. Het is verschrikkelijk hoe de jeugd hier soms kan zijn. Gelukkig is het broodje wel prima en we bedanken ze vriendelijk en gaan weer naar de concertzaal.

Het concert was werkelijk fantastisch. Het voorprogramma zijn een soort als ridders geklede muzikanten die een leuke show spelen met vrolijke en stevige muziek over draken en veldslagen. Daarna is het de beurt aan Sonata Arctica die een geweldige strakke en energieke show neerzetten, precies zoals ik van ze gewend ben. Zelfs Rianne die normaal niet zo van deze muziek houd heeft een paar leuke nummers gehoord en heeft genoten van alles wat er om zich heen gebeurde.

Tegen elf uur is het feest helaas afgelopen en verlaten we de zaal weer. Maar voor de weg kunnen moeten we de camera van Rianne nog ophalen. Deze moesten we bij binnenkomst van de zaal afgeven omdat de lens te groot was en het dus een “professionele camera” is. We moeten de camera ophalen bij de stage entrance om de hoek. Hiervoor moeten we langs beveiliging naast een hek richting een deur in de steeg. Deze word van een paar keer kloppen pas open gedaan en we krijgen de camera netjes terug. Terwijl we checken of alles nog in het tasje zit gaat de deur nog een keer open en stappen de bassist en drummer van Sonata Arctica naar buiten voor een sigaretje. Toch leuk om de Finse helden eens van dichtbij te zien. Aangezien ik van mening ben dat die jongens na het spelen van een concert wel wat rust kunnen gebruiken vragen we niet om een handtekening of iets dergelijks. Wel bedanken we ze voor een top optreden en gaan weer richting de metro, tijd om naar huis te gaan.

Ook de terugreis heeft meer voeten in de aarde. Allereerst gaat de metro niet in de richting van het station waar onze trein naar huis vandaan gaat. Dus stappen we op het dichtstbijzijnde punt uit en zijn genoodzaakt een taxi te pakken naar het station. Eenmaal in de trein naar Abbey Wood zitten we in een coupe met een groepje typisch dronken Engels volk die zo uit een tvprogramma zouden kunnen zijn gelopen. Omdat we geen zin hebben om nog van coupe te veranderen blijven we maar zitten en irriteren we ons een beetje aan het rokende en hard pratende groepje in de coupe. We zijn blij als we eindelijk op ons station aankomen. Uiteindelijk vallen we vermoeid onze camper binnen, home sweet home. Snel bouwen we het bed op en kruipen onder de dekens. Al met al hebben we een fantastische dag gehad. Morgen weer.