Dag 6 “Een berg beklim je te voet”

Het was vannacht weer zover, het gekut met het bed. Mevrouw had het deze keer voornamelijk heel erg warm, maar buiten de dekens ijskoud. Een teken van een vermoedelijk koortsje. Ikzelf heb eerlijk gezegd best prima geslapen. Op de momenten dat Rianne me wakker maakte dan. Rond 10 uur is het dan toch maar tijd om een keer het bed uit te stappen. Naar buiten kijkende is het tot mijn vreugde redelijk weer. Geen 25 graden met zon, maar licht bewolkt met een licht windje, kortom, zomer in Schotland. Plotseling komt Rianne met een schokkend idee, ze gaat even het water in om het zweet van de nacht van zich af te spoelen. Ik weet van gisteren wat de temperatuur van het water ongeveer is en aangezien het vannacht iets geregend heeft kan het niet veel warmer zijn geworden. Maar als een echte ijsbeer stem ik in, lets do this. De zwemkleding gaat aan, badjas er overheen en handdoek op de nek. Hup, naar het water. We leggen de spullen om de keien en Rianne spurt al snel het water in. Want als je langzaam gaat heb je meer reden tot bedenken. Tot mijn hilariteit begint ze op het bekende kritieke punt te gillen dat het toch best koud is. Joh, je zou het niet zeggen. Aangezien ik de stoere man moet zijn op onze reis loop ik snel langs haar, het kritieke punt onder de middel voorbij en duik het water in. Allejezus wat is dit lekker, maar vooral ook belachelijk koud. Een soort nieuwjaarsduik in september, moet je maar stellen. Even kort borstcrawlen en we gaan weer snel het water uit. Een paar schotten die naast ons hebben gestaan in een caravan die staan op de kade te “oh my god”-en, maar dat boeit ons niks. Wij zijn weer, semi, schoon. Snel zetten we water op voor thee en ik begin aan het ontbijt. Van alle groentes die we in de koelkast hebben wil Rianne graag een omelet hebben en zo is het menu al gelijk bekend. Geen slecht ontbijt, al zeg ik het zelf.

Na het ontbijt maken we ons klaar voor het fietstochtje. De kamelbak gevuld en gewapend met camera gaan we op pad. De toch brengt ons richting een dorpje die Terbot heet, geen idee wat we daar aan gaan treffen. Het fietstochtje brengt ons langs de oevers van het loch en geeft ons mooie uitzichten over het water en de bergen aan de overkant. Aan deze kant zijn de heuveltjes die we moeten beklimmen niet zo  stijl dus alles gaat van een leien dakje. Na een goeie 40 minuten fietsen arriveren we in het dorpje en zien we al snel bordjes “Loch Lomond cruise”. Daar hebben we wel zin in, een lekker boottochtje. We boeken het boottochtje voor een uur en gaan zitten wachten vlakbij een picknicktafeltje waar twee jonge zwaluwtje op zitten, die gevoed worden door de aanvliegende ouders. Buitenkansje om wat mooie plaatjes van te schieten uiteraard. De foto’s volgen binnenkort.

Op de boot, de Princess Lomond gaan we lekker op het bovendekje zitten, om maar zoveel mogelijk te kunnen zien van de omgeving. Het uitzicht is op het water nog specataculairder dan vanaf de kant en ondersteund door de feitjes die de, soms slecht verstaanbare, kapitein verteld maakt het de boottrip extra speciaal. Zo is het Loch de grootste in de omgeving, op sommige punten dieper dan de noordzee en huisvest het 22 verschillende soorten vis. Ze zitten er dus toch.

Na exact een uur meren we weer aan bij de fietsen en is het hoog tijd voor lunch. We vinden een paar honderd meter een schattig theehuisje en besluiten die maar eens te vereren met ons bezoek. Van binnen is het NOG kneuteriger en schattiger dan van buiten en we genieten van een lekkere lunch. Als we willen betalen kom ik tot de vervelende ontdekking dat we een bordje gemist hebben, namelijk “Cash Only”. En dat hebben we niet zo veel momenteel. Ik besluit het maar even eerlijk op te biechten bij het lieve vrouwtje van de bediening, die zegt dat ik me niet druk moet maken en dat het niet uit maakt. Ze heeft al zo veel leuke mensen gehad vandaag dat het wel oke is. Toch geef ik haar al het geld dat ik heb, zo’n 5 pond tekort, waarna ik verdorie nog wisselgeld terug krijg van haar! Er leven dus ook nog leuke mensen op deze planeet. Hoewel ik het geld niet wil aannemen staat ze erop dat ik het wel doe, maar op een momentje dat ze even niet oplet laat ik het geld stiekem verdwijnen in het fooienpotje, lekker puh. Ik win.

Het is momenteel half vier en we besluiten nog een klein stukje verder te fietsen, op zoek naar een wandelpaadje zodat we nog even van de omgeving kunnen genieten. Helaas vinden we die niet en belanden bergafwaards in het volgende dorpje. Hier moeten we kiezen, gaan we verder, of gaan we terug.

Na even op de kaart te hebben gekeken besluiten we verder te gaan. Aangegeven staat dat een paar mijl verder een “minor road” loopt genaamd Glen Scotia die ons weer halverwege de weg terug zal leiden richting de camper. Die pakken we dan maar. De weg hiernaartoe is behoorlijk heuvelachtig en dat blijkt de tol te eisen bij Rianne, die haar bronchitis weer voelt opkomen en elk stukje omhoog begint te voelen in haar longen. Dit maakt het stuk des te zwaarder maar we zetten door. Na een halfuur bereiken we eindelijk de weg die ons terug moet leiden. Die weg inkijkende besef ik me dat Glen Scotia, buiten een weg, ook een berg is. Kortom de helft is bergopwaards, in een percentage waarop menig wielrenner af zou stappen. De optie ligt bij Rianne, of de korte weg en veel bergop. Of de lange weg, en glooiend. Dapper wil ze de berg op en daar gaan we dan. Maar voor we bij de eerste haarspeldbocht aangekomen zijn loop ik al met twee fietsen in mijn handen en gaat Rianne al bijna van haar stokje van de benauwdheid. Dit gaat hem niet worden dus. Mijn conclusie is dat je een berg te voet moet beklimmen, niet met een fiets. We keren om en gaan in rustig tempo maar de lange route af, dan maar wat langer onderweg. Uiteindelijk is het tegen 7 uur dat we terug zijn bij de camper. Ik wil even zeggen dat ik supertrots ben op het feit dat ze mijn aanbod om de camper te gaan halen en haar ergens bij een cafe een dorp verderop op te pikken afgeslagen heeft en zichzelf ertoe kon drijven toch verder te gaan. We is de uitslag dat ik vanavond het maaltijdsoepje kook en ze al om 8 uur lekker in bed ligt. Uitgeput en kuchend. Ikzelf geniet nog even van een glaasje wijn en kruip lekker naast haar rond half 10. Het is kloteweer buiten en niet gezellig in mijn eentje binnen, tijd om de oogjes toe te knijpen.