Dag 4 “de eerste kans op spierpijn”

Oke, het bed waarop we slapen is niet zo comfortabel als thuis, hard en klein. Ik pas er gestrekt op m’n rug net in, en op m’n buik moet ik mijn tenen krommen. Maar in een camper kan je niet alle luxe wensen die je thuis hebt, dus ik moet er maar mee leren leven. Rianne heeft ook niet super geslapen, ze had het dan weer warm en dan weer koud. Maar al met al zijn het te verwaarlozen klachten, we komen er wel overheen.

Vanochtend besluit Rianne haar befaamde gezonde banana pancake te maken, met aardbei en noten erop, simpelweg omdat ze er trek in heeft. Ik doe het zelf lekker met een broodje hollandse kaas, bedankt mam! Maar god, wat ruikt het lekker in de camper als ze staat te koken, het water loopt me weer in de mond als ik er aan denk. Stiekem heb ik er wel een hapje van gejat, dat moet ze maar als compliment zien, want liefde van de man gaat nou eenmaal door de maag, niet?

Vandaag is de dag dat we voor het eerst van onze trip, eigenlijk sinds tijden, kilometers te voet gaan afleggen. Edinburgh is wederom onze prooi met als letterlijk hoogtepunt Arthur’s seat. Een rotsformatie aan de rand van de stad die een fantastische panoramavieuw over de stad moet gaan geven. Waarom het zo heet weet niemand schijnbaar, maar van onderaf naar het plateau kijkende geeft het een majestueus aangezicht. We gaan ervoor. De wandeling moet zo’n halfuur duren en het pad loopt al direct flink stijl omhoog. Als we achter de heuvel verdwijnen, verdwijnt ook het geluid van de stad. De rumoer en bijgeluiden van verkeer en mensen maken plaats voor rust. De wind voert de boventoon tijdens onze hike. Omdat we tussen 2 bergen doorlopen zitten we in een soort windtunnel, maar onze windbrekende jassen en goeie pas houden ons lekker warm. Op ongeveer veertig procent van de klim hoor ik toch wel wat gepuf achter me, een stijl stukje eist toch even de tol van Rianne haar luchtwegen. Aangezien ze, naast haar netelroos, ook nog licht herstellende is van een acute bronchitis van een paar weken terug. Al snel herpakt ze zich gelukkig en kunnen we verder naar boven. Een briljante uitvinding genaamd de kamelbak, een waterzak met slang die je in je rugzak kan doen, vergemakkelijkt onze klim nog wat extra. Geen gezeul met onhandige flessen en elke keer je tas open moeten doen. Nee, gewoon het slangetje in je mond en drinken maar. Na een halfuurtje bereiken we het hoogste punt en de rand van het plateau. En de gids van de bus, en Kevin trouwens ook, gisteren heeft geen woord gelogen. Het uitzicht is prachtig. Van bovenaf kijk je neer op het mooie oude deel van de stad, met huizen van soms wel meer dan 300 jaar, mooie kerktorens en ook onze volgende bestemming van vandaag, Edinburgh Castle. We besluiten eerst maar even op de stoel van Arthur plaats te nemen en even te genieten van onze lunch. Arthur zou het vast goed hebben gevonden, hij was er toch niet bij. Voor we het kasteel gaan bestormen hebben we nog één drempel. Namelijk de terugweg.

De terugweg was ondanks de inmiddels opgekomen regen mijn hoogtepunt van de dag. We komen namelijk al snel bij een splitsing van het pad, waar aan de linkerkant een bordje staat met de waarschuwing dat je een gevaarlijk en onofficieel pad betreed. Aangezien we op de heenweg mensen die kant langs naar beneden hebben zien gaan geven we het bord de middelvinger en gaan we op avontuurlijke wijze “offroad”. Ikzelf vind dit echt fantastisch, lekker klauterend naar beneden, het vage pad van een voorganger volgen en soms puzzelen hoe je een stukje verder naar beneden komt. Tot grote hilariteit van mijn kant zie ik achter mij al snel Rianne, die eerst dapper zei dat ze wel via deze weg wilde, op handen en billen zichzelf naar beneden schuift, roepende dat dit het slechtste idee van de dag moest zijn. Ik moet toegevend dat het een glad en iets stijl stukje is, maar we kunnen er gewoon naar beneden. Uiteindelijk komen we beneden aan en stampen onze schoenen af, het profiel vol met prut en gras, een teken van werklust. Deze wandeling zullen we morgen nog wel even gaan voelen, want ik heb het idee dat de redelijk ongetrainde kuiten wel een paar lekkere optaters hebben gehad. Maar dat zijn zorgen voor morgen.

We springen na even kort uitgerust te hebben op de zojuist gearriveerde hop-on-hop-off bus en laten ons afzetten bij de volgende beklimming. Uitstappende op de weg die The royal mile heet, een weg die eigenlijk langer dan een mijl is, lopen we naar boven, achter de andere toeristen aan. De heuvel waarop het kasteel staat heet “castle hill”, wat toepasselijk is voor een heuvel met kasteel. De vesting is enorm, en schijnt nogsteeds in gebruik te zijn door de schotse defensie. Maar het grootste deel is toch geopend voor publiek. We nemen als goede toerist zijnde de audioguide, die ons langs alle mooie plekken van het kasteel gidst. We zijn er intussen achter gekomen dat schotten bijzonder trots zijn op hun geschiedenis, maar dan ook wel echt trots. Zo blijkt ook uit de audioguide, die alle successen van het kasteel nadrukkelijk benadrukt in vele hoofdstukken. De een wat spannender dan de andere, dat wel. Toch wel een beetje vermoeid na het beklimmen van Arthur’s seat besluiten we de tour wat in te korten en direct op zoek te gaan naar de kroonjuwelen van de schotse koninklijke historie. De kroonjuwelen staan in het hoogste gedeelte van de vesting en zijn klein, maar indrukwekkend. Een Zwaard, met schede. Een scepter en een kroon zijn de pronkstukken van het geheel, maar het vreemdste voorwerp is de “stone of destiny”. Een normaal uitziend vierkant stuk steen met hengsels. Het verhaal er omheen was langdradig en ingewikkeld, maar de conclusie was, dat elke koning of koningin die gekroond werd en in de toekomst word, op die steen gaat zitten en een goede toekomst tegemoet gaat. Beetje vaag, maar wel grappig. Voor we vertrekken doen we nog even een kort toiletbezoek en besluit Rianne, na een dag klimmen en dalen, toch nog maar even onderuit te gaan op een trappetje bij dat toilet. Zonder kleerscheuren komt ze er vanaf en we verlaten het indrukwekkende kasteel. Om nog wat laatste dingetjes in de stad te zien stappen we op onze laatste bus van de dag, die onder leiding van Gordon ons nog wat leuke dingen laat zien. Gordon is het type schot dat we al vaak zijn tegen gekomen in deze stad, bijzonder trots op de stad, het land, en alles zijn volk heeft voortgebracht. Dat is toch onze conclusie van Edinburgh, ze zijn trots. En dat mogen ze zijn ook!