"De race tegen de klok"

Tis vroeg in de ochtend als we wakker worden, het word een hectisch dagje vandaag, zo voelen we. Rianne moet wederom haar filmpje opnemen, die moet bewerkt en verzend-klaar gemaakt worden en vervolgens verzonden worden naar de dames die zich ingeschreven hadden voor de webinar. Ook moet vandaag de laatste hand aan de eerste week van haar programma gelegd worden, willen we morgen een “rustige” dag hebben met mijn vader en broer. Als laatste gaan we dan nog gezellig met Morgan en Tjerk wat eten en drinken. Een goed gevuld dagje dus.

Ik schop Rianne dus maar vlug het bed uit om aan het werk te gaan. De camera word weer opgezet en deze keer goed gecontroleerd of alles aanstaat en ze gaat aan de slag. Een goed uurtje later is ze klaar en kan het editen beginnen. De training die ze geeft in het filmpje word namelijk ondersteund met stukjes tekst en plaatjes die nuttig zijn. Ondertussen fix ik het ontbijt en maak de boel klaar zodat we kunnen vertrekken richting Barcelona. Gelukkig heeft het editen geen internet of iets dergelijks nodig, dus kan het ook onderweg gedaan worden.

We gaan na het betalen van de overnachting vlug op weg naar ons vertrouwde plekje bij Barcelona waar we de vorige keer ook zijn blijven staan. Gelukkig is het maar 45 minuten rijden, al zorgt de verkeersomleiding, waar we geen moer van snappen, ervoor dat we er wat langer over moeten doen. maar uiteindelijk parkeren we de camper weer op de vertrouwde plek.

Terwijl Rianne haar werkzaamheden afmaakt neem ik weer plaats aan de zijlijn van het voetbalveld waar we naast staan. Daar probeert een oude supporter van het clubje een gesprek met me aan te gaan. Maar aangezien we elkaar niet begrijpen blijft het bij wat handgebaren.

Het is ondertussen tijd om de stad in te gaan. Rianne, nog met laptop op schoot in de trein, trekt blikken aan van de andere mensen in de trein. Maar wat moet gebeuren, moet gebeuren. We hebben ondertussen een “internetcafe” gevonden in de stad waar ze haar filmpjes op internet kan gaan zetten. Deze zit ergens in het centrum, verborgen in een steegje.

Eenmaal bij het cafe aangekomen blijkt het niet helemaal wat we dachten dat het zou zijn. Het is een soort van lounge koffiebarretje waar ze wifi hebben. We doen het er momenteel maar mee en bestellen een drankje. Ondertussen heb ik even contact met mij vader en broer, die ook dit weekend in de stad zijn. Ze rijden mee met een hop-on bus en komen in de buurt van ons cafe’tje en we spreken af om even elkaar te zien. Alleen voordat ze bij ons zijn komen we er achter dat we in tijdnood komen met het uploaden van Rianne haar werkzaamheden. De ontmoeting is dan ook van korte duur.

Na eventjes gedag te hebben gezegd moeten we op zoek naar een alternatief voor het internetcafe hier. Ook omdat het al tegen half 6 aan loopt beginnen we het wat te knijpen omdat veel van dit soort zaakjes dan hun deuren sluiten voor de dag. We vinden op internet een internetcafe aan de andere kant van de stad die goed aangeschreven staat en we haasten ons dan dus ook die kant op. Gelukkig is deze wel tot 9 uur savonds open, dus in dat opzicht hebben we nog wel een tijdsvenster open. Alleen daar aangekomen blijkt het echt een internetcafe te zijn met vaste computers en geen mogelijkheid om de laptop op het net aan te kunnen sluiten.

Gelukkig verkopen ze wel memorysticks en kunnen we op die manier aan de slag. Godzijdank werkt alles snel en kan ze doen wat ze moet doen. De stress glijd van onze schouders en onderuitgezakt wachten we af tot alles klaar is. Deze druk is niet goed voor een mens, en dat heeft ook zijn wederkeer op mijn humeur, dit is niet fijn reizen, maar gelukkig is alles gelukt.

Als we de computer afsluiten en afrekenen is het eindelijk tijd voor ontspanning. We hebben vanavond met Tjerk (maatje van het voetbalteam) en Morgan (zijn vriendin) afgesproken voor een hapje en een drankje. We zijn precies op tijd en ontmoeten ze bij een metrostation in de stad. Morgan heeft een jaar in Barcelona gewoond en kent dus een leuk zaakje om te gaan eten. We worden we gewaarschuwd dat het een staand diner gaat worden, maar dat dat het meer dan waard is.

We komen aan in een straatje met wat restaurantjes, van welke er maar eentje vol met mensen staat. Morgan en Tjerk merken meteen op “oh, het is wel rustig”. Blijkbaar is ons gevoel van rustig wat anders, want er staat een mannetje of 50 hutje-mutje op elkaar te eten en te drinken. We wurmen onszelf naar binnen en veroveren een hoekje terwijl Morgan wat eten en drinken gaat bestellen.

Het zaakje is werkelijk fantastisch, ze verkopen alleen maar kleine hapjes en flessen mousserende wijn. Alles voor een klein prijsje en fantastische kwaliteit. Morgan komt terug met een fles rose met bubbels, worst, ham, kroketjes en kaas. Het een nog lekkerder dan de ander. Helaas kan ik me de naam van het tentje me niet meer voor de geest halen, anders zou ik er nog even keihard reclame voor maken. Maar de liefhebbers van lekker eten en fijn drinken in een ongedwongen setting kan ik er absoluut heet (laten) loodsen!

Als de wijn op is, het eten verorberd en de gesprekken gevoerd kickt onze vermoeidheid er in en besluiten we onze laatste trein te gaan halen.

Eenmaal aangekomen bij onze camper zijn we verheugd te zien dat alles nog in goede staat verkeerd en vallen we vermoeid en opgelucht in bed. Morgen moet er nog 1 ding gebeuren aan werk, maar voor de rest kunnen we met een gerust hart de stad in met mij pa en broer.

Tjerk en Morgan, nogmaals bedankt voor een superleuke avond!