“Vilanova de Prades, een dorp met verrassingen”

We worden wakker op een vredige camping met op de achtergrond een kraaiende haan. Naar buiten kijkende is het nogsteeds doodstil, het is momenteel dinsdag, misschien zijn de caravaneigenaars wel weekendmensen en net weer vertrokken? We gaan er vanzelf achter komen aangezien we besluiten dat we een aantal dagen hier willen blijven staan want de omgeving is mooi, de faciliteiten ogenschijnlijk prima, en Rianne kan hier prima wat werk doen.

De eerste twee dagen doen we het lekker rustig aan, beetje werken, beetje chillen. Ik heb ondertussen de omgeving een beetje verkend. Het dorpje bestaat uit een kerk, een camping en 2 eettentjes met voor de rest alleen maar huisjes. Ik gok dat hier maximaal 200 mensen wonen in het laagseizoen. Het lig dan ook aan een weg tegen een berg aan. De berg is wel te bewandelen en is zelfs voorzien van een geïmproviseerd looppad. Terwijl ik tijdens een avontuurlijk wandeltochtje een stukje van het looppad beklim merk ik dat ik een stukje boven de camping loop en lui dat ik ben besluit ik al klimmend direct naar de camping af te dalen. Zonder kleerscheuren maar met een mooie kras op mijn scheenbeen kom ik op de grond aan en loop weer naar de camper. Ik heb een mooi plekje gevonden voor Rianne haar opname voor de aankomende week van haar programma.

S ’avonds merken we dat we geen fatsoenlijk avondeten meer in de camper hebben en besluiten we maar te gaan eten bij het restaurant van de camping. Hier worden we ontvangen op de manier waarop je niet ontvangen hoopt te worden, met een zucht en een steun worden we in een soort van kantine naar een tafel gewezen en door de gebrekkig sprekende dame een menukaart in de hand geduwd. Gelukkig snapt ze wat we willen drinken en eten waarna het spannende wachten begint. Want als het eten net zo beroerd is als de bediening dan staat ons een zware maaltijd te wachten. Maar godzijdank zijn de pizza’s die we besteld hebben prima en hebben we uiteindelijk een goede maaltijd.

De volgende dag gaan we ‘s morgens maar even boodschappen doen. De dichtstbijzijnde mercadona (grote supermarkt) is 17km verderop, dus we kunnen de berg weer beproeven en van de uitzichten genieten. We doen flinke boodschappen zodat we de aankomende dagen gewoon kunnen eten en drinken zonder dat we op hoop van zege ergens wat moeten gaan proberen.

‘S middags als we terug zijn gaan we samen op pad om een filmpje te gaan opnemen voor Rianne haar werk, we hebben een mooie plek uitgezocht om te filmen met de bergen op de achtergrond. Het is helaas niet zo zonnig als we zouden willen, maar het opnemen moet vandaag gebeuren want er is voor morgen en misschien overmorgen regen voorspeld. Het opnemen verloopt wat stroef maar na 45 minuten staat het er toch op en klauteren we weer naar beneden en na een paar lekkere tapas en een drankje in een lokale bar is het tijd om het filmpje te gaan bewerken.

 Als we ‘s avonds lekker gegeten hebben (mijn befaamde pasta carbonara) is het tijd om te socializen met het thuisfront. Deze keer zijn de ouders van Rianne aan de beurt en ook de Angel (de hond des huizes) komt even buurten. Tijdens een gezellig gesprek begint het bij ons buiten te spetteren. Op een gegeven moment kijk ik naar buiten en zie dat de regen omgeslagen is naar dikke vlokken sneeuw en na een paar minuten doe ik de deur maar eens open en zien we tot onze verbazing dat het landschap om ons heen langzaam wit is geworden.

We maken nadat we hebben opgehangen onszelf op voor een eventuele koude nacht en het extra dekentje van de eerste dagen komt weer tevoorschijn. We kruipen maar lekker onder het wol, we zien morgen wel wat het weer ’s nachts heeft gedaan.